จินเยี่ยเซียง

เห็นเพียงเขาหันหน้ากลับมามองข้า นั่งคุกเข่าข้างหนึ่งลงตรงหน้า นัยย์ตาเขาที่เปลี่ยนเป็นสีแดงนั้น ทำให้ข้ารู้สึกกลัวขึ้นมาในทันที เขามิได้เอ่ยอันใด เอาแต่จ้องหน้าข้าด้วยสีหน้าที่เย็นเยียบ อยู่เช่นเดิม อสนีบาตที่ผ่าลงมากลางหลังเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ชุดขาวขลิบดำบัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน ใบหน้าติดเย็นชาของเขา บัดนี้กลับมีเลือดแต้มอยู่ตรงมุมปาก แลดูราวปิศาจร้ายที่เพิ่งโผล่พ้นมาจากขุมนรกก็มิปาน รอจนเสียงสายฟ้าจบลง เขาเพียงยื่นมือมาเช็ดน้ำตาให้ข้าอย่างเบามือ เอ่ยกับข้าด้วยเสียงแหบแห้งว่า "อย่าได้กลัวข้า"

แต่ข้ากลับหวาดกลัวเขายิ่งกว่าเดิมมากนัก ถอยร่นไปด้านหลังอย่างไม่รู้ตัว รู้เพียงว่าด้านหลังของข้ายังมีคุณชายของข้าอยู่อีกคน

ข้าเห็นเพียงเขายิ้มเหี้ยมเกรียมทีนึง ใช้มือของตนเช็ดเลือดตรงมุมปากอย่างลวกๆ จากนั้นจึงหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย... 

[ นิยายเรื่องนี้เขียนแล้วลบใหม่อยู่สามครั้งกว่าจะลงตัว เพราะฉะนั้นหากผิดพลาดประการใดต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยเจ้าค่ะ สุดท้าย ท้ายสุดฝากกดหัวใจกดติดตาม คอมเมนท์ติชม[เบาๆ] กันได้นะคะ ทุกการเพิ่มเข้าชั้นหนังสือนั่นคือกำลังใจชั้นยอดจากนักอ่านทุกท่านเลยค่ะ???? // กราบแบบเบญจางคประดิษฐ์ ] 

#พยายามเป็นอย่างสูงเพื่อจะได้อัพให้อ่านกันทุกวันนะเจ้าคะ